Om bij mezelf te beginnen...

Om te beginnen zal ik vertellen over een fobie waar ik zelf last van heb. Of ja.. ik weet eigenlijk niet of het een fobie is, maar zoals je in mijn vorige post hebt gelezen is een fobie een situatie waarbij je in paniek raakt. Ik kan wel zeggen dat dit een situatie is waarbij ik in paniek raak, namelijk: zwembadranden. Je zult nu denken, hoezo zwembadranden? Ik zal het uitleggen. Ik vind het verschrikkelijk om met mijn blote voeten over een zwembadrand te lopen. Binnen- of buitenzwembad maakt niet uit. Het idee dat iedereen daar overheen loopt, vind ik gewoon verschrikkelijk. 


Toen ik dit vorige week aan mijn moeder vertelde begon ze te lachen. Dus ik zei heel serieus: 'Waarom lach je me nu uit?'. Ze begon toen een verhaal te vertellen over mijn zwemlessen vroeger. Het bleek namelijk zo te zijn dat ik mijn slippers aanhield tot het moment dat ik het water in moest. De zwemleraar had me al een paar keer gevraagd waarom ik dat altijd deed. Waarop ik heel nuchter zei: 'Anders worden mijn voeten vies'. 

Tip van mij voor iedereen die ditzelfde probleem heeft:
Laat slippers of badschoenen aan tot het moment dat je het water in gaat. Een andere tip is om gewoon op blote voeten te gaan lopen, zodat je kunt zien dat er niks ergs gebeurd. Ook dit probeer ik elke keer uit. Ik loop over de badrand en een stemmetje in mijn hoofd zegt: 'Er kan niks gebeuren, er kan niks gebeuren'. Tegelijkertijd voel ik mijn voeten prikkelen en kriebelen en ren ik zo snel mogelijk op mijn tenen tot ik het water raak. 


Mijn voorkeur gaat dus nog steeds uit naar de slippertjes!

Liefs, Hilde